A mon seul désir, is de titel van één van de tapijten uit de 15de-eeuwse mille-fleurs-serie ‘De dame met de eenhoorn’ van Musée de Cluny te Parijs. De zes wandtapijten vormen een allegorie van de zintuiglijke waarnemingen van de mens. Het zesde tapijt A mon seul Désir zou geïnterpreteerd kunnen worden als het vrijwillig verzaken van de zintuiglijke sensaties ten gunste van een hogere waarnemingsvorm. Hierdoor komt de liefde op een hoger, geestelijk, ervaringsniveau. De bloemen die de dame en de eenhoorn omringen, staan voor evenzoveel zintuiglijke sensaties maar kunnen tevens geïnterpreteerd worden als hogere zijnservaringen. Dit gebied tussen het aardse en metafysische inspireert Tomas Hillebrand tot het maken van glasobjecten. In 2003/2004 vormden sneeuwbollen de inspiratie voor het maken van de eerste staande glazen waterkoepels. Hillebrand creëert plaatsen van herinnering in zijn domes; geen letterlijke plaatsen zoals de sneeuwbollen met de Eiffeltoren van Parijs of een Tiroler berglandschap. Zijn werelden worden gevuld met een spel van licht, vorm en kleur. Ze herinneren niet aan een concrete wereld en ook blijft onduidelijk of het een herinnering is aan het verleden of eerder een herinnering is aan het idee van het mogelijke, van gevoelens, van het onderbewuste. Net als de domes, geven zijn sensueel bolvormige hangende spiegels een vertekend beeld van de werkelijkheid. Nu niet doordat het water en het licht de blik op de werkelijkheid vertekenen, maar doordat het bolle oppervlak de omgeving waarin de beschouwer staat verkleind en vervormd reflecteert. Terwijl je de domes alleen van buitenaf in kan kijken, zuigen de spiegels de toeschouwer het beeld in door middel van de reflectie. Even maak je deel uit van de wereld die de kunstenaar je via het beeld toont. De uitwendige bolvorm trekt je naar binnen. Zou de kunstenaar ons met A mon seul Désir willen voeren naar ‘het Schoone’, naar ons eigen verlangen? Niet als utopisch gedachtengoed of escapisme, maar om een moment van schoonheidsbeleving te bieden in onze dagelijkse realiteit. Deze tekst is geschreven door Mandy Prins en kwam tot stand naar aanleiding van een gesprek tussen Tomas Hillebrand, Tom Lenders en Mandy Prins.